Czym się różni cukrzyca dorosłych od cukrzycy dzieci?

Na świecie co 6 sekund ktoś umiera z powodu cukrzycy i jej powikłań. Nic zatem dziwnego, że cukrzyca jest uważana za chorobę cywilizacyjną. Dotyka ludzi w każdym wieku, zarówno dzieci, jak i dorosłych. Warto jednak pamiętać, że chorują oni zupełnie inaczej, a co za tym idzie ‒ inne będzie również leczenie. Na czym właściwie polegają te różnice? Przeczytaj ten artykuł, żeby się dowiedzieć!

Jak przebiega cukrzyca u dzieci?

Najmłodszych pacjentów najczęściej dotyka cukrzyca typu 1. Pojawia się ona na skutek zniszczenia komórek produkujących insulinę w wyniku autoimmunologicznej agresji skierowanej przeciwko nim. Biorą w niej udział różne komórki układu odpornościowego. Przeciwciała skierowane przeciwko antygenom komórek produkujących insulinę nie odgrywają istotnej roli w ich niszczeniu, a są jedynie markerem toczącego się procesu. Początek choroby jest nagły, a dziecko ma najczęściej intensywnie nasilone objawy, takie jak:

• spadek masy ciała;
• wzmożone pragnienie;
• oddawanie większej ilości moczu (może wystąpić moczenie nocne);
• senność i osłabienie;
• skłonność do infekcji.

W leczeniu cukrzycy typu 1 stosuje się substytucję insuliny. Preparaty są podawane podskórnie ‒ w iniekcjach lub metodą ciągłego podskórnego wlewu insuliny przy użyciu osobistej pompy insulinowej.

Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że w związku ze wzrostem odsetka dzieci cierpiących z powodu otyłości, coraz częściej rozpoznaje się u dzieci cukrzycę typu dotychczas typową jedynie dla dorosłych.

Czym charakteryzuje się cukrzyca u dorosłych?

Osoby w wieku średnim oraz seniorów najczęściej dotyka cukrzyca typu 2. Rozwija się ona podstępnie, przez około 10 lat przed rozpoznaniem. Nie ma też specyficznych objawów, które mogą nasunąć podejrzenie rozwijającej się choroby. Przyczyną jej występowania jest nasilająca się insulinooporność, czyli zjawisko, kiedy tkanki tracą wrażliwość na insulinę, a glukoza nie może wnikać do komórek. Komórki trzustki produkują coraz większe ilości insuliny, aby utrzymać prawidłowe stężenie glukozy we krwi, aż dochodzi do ich degeneracji, obumierania, zmniejszenia liczby i następowego spadku produkcji insuliny, co skutkuje wysokim poziomem glukozy we krwi.  Insulinooporność rozwija się na skutek niezdrowego stylu życia ‒ nieodpowiedniej diety, braku aktywności fizycznej, otyłości. Udowodniony jest również wpływ czynników genetycznych. Podstawą leczenia cukrzycy typu 2 jest zatem zmiana stylu życia. Jeśli jednak to nie pomoże, wdraża się leczenie farmakologiczne, a w przypadku przeciwwskazań, złej tolerancji leków lub postępu choroby, stosuje się insulinę.

Jaki lekarz zajmuje się leczeniem cukrzycy?

Diabetolog to specjalista, który zajmuje się leczeniem cukrzycy i innych zaburzeń gospodarki węglowodanowej. Wizyta u takiego lekarza, nie wymaga specjalnego przygotowania. Warto jedynie zabrać ze sobą dotychczasową dokumentację medyczną, wyniki badań oraz dzienniczek kontroli glikemii, jeśli pacjent taki prowadzi. Diabetolog zbierze wywiad, przeprowadzi badanie fizykalne oraz zleci ewentualne badania dodatkowe. Na tej podstawie zadecyduje o dalszym leczeniu, jego modyfikacji, odpowie na nurtujące pacjenta pytania. Dzieci, borykające się z cukrzycą powinny natomiast być pod stałą opieką diabetologa dziecięcego, który jest specjalistą zajmującym się zaburzeniami gospodarki węglowodanowej u dzieci.

Niezależnie od tego, czy na cukrzycę zapada dorosły, czy dziecko, wymaga ona wiele uwagi ze strony pacjenta. Jednak dzięki determinacji, pacjent ma szansę uniknąć groźnych powikłań, które mogą prawdziwie uprzykrzyć życie.